Zespół rezydencjonalny w Iwoniczu, składający się z pałacu, spichrza, oranżerii i parku, to wyjątkowy przykład eleganckiego założenia rezydencjonalnego w regionie. Jego historia sięga XV wieku, gdy pojawił się pierwotny dwór, a przez wieki zmieniali się jego właściciele.

 

     W XVIII wieku Iwonicz znalazł się w rękach rodziny Załuskich, którzy zainicjowali rozbudowę kompleksu. Istniejący do dziś spichlerz, prawdopodobnie pierwotny "dom pański", przeszedł przebudowę na spichlerz w 1782 roku. W pierwszej połowie XIX wieku wzniesiono kolejny drewniany dwór, który w 1840 roku został przekształcony na pawilon myśliwski. 

 

     Obecny pałac w Iwoniczu został zbudowany w latach 1882-1883 z inicjatywy Michała i Heleny Załuskich. Rodzina ta odegrała istotną rolę w historii Iwonicza, zakładając i rozwijając uzdrowisko oraz aktywnie uczestnicząc w życiu społeczności lokalnej.

 

     W czasie II wojny światowej pałac uległ znacznym zniszczeniom, a po wojnie został upaństwowiony. Przez wiele lat pełnił różne funkcje, m.in. szkoły, PGR-u i Wojewódzkiego Ośrodka Postępu Rolniczego. Dopiero w latach 70. XX wieku przeszedł remont i został przekazany Uniwersytetowi Rzeszowskiemu. Obecnie pałac spełnia rolę ośrodka konferencyjno-szkoleniowego Międzynarodowego Centrum Edukacji Ekologicznej Uniwersytetu Rzeszowskiego.